Oscary – ceremonia inna niż wszystkie

Za nami największa ceremonia –  Oscary. Narzekania na nudę i pretensjonalność oscarowej gali są już tradycją. Mieszanka patosu, suchych żartów i rozwlekłych przemów jest takim samym znakiem rozpoznawczym uroczystości, jak czerwony dywan i wspaniałe kreacje. Nic więc dziwnego, że producentom znów nie udało się znaleźć chętnych do objęcia sterów tej ociężałej machiny i 93. gala wręczenia Nagród Akademii Filmowej musiała obyć się bez prowadzącego. Przez ceremonię gości prowadził głos z offu oraz wybrane gwiazdy, które odczytywały werdykty jury. I wcale Oscary 2021 nie były największym odstępstwem od tradycji.

Ze względu na trwającą pandemię, po raz pierwszy od 20 lat ceremonia nie odbyła się w murach Teatru Dolby – na Oscary 2021 goście zgromadzili się w budynku zabytkowej stacji kolejowej Los Angeles Union Station. We wnętrzu rodem z „Wielkiego Gatsby’ego” zgromadziło się zaledwie 150 osób – producenci starali się odnaleźć złoty środek między epidemicznymi obostrzeniami a decorum oscarowej gali. Obyło się więc bez maseczek i kiepskiej jakości obrazów z komputerowych kamerek – ekipy poszczególnych produkcji rozsadzono przy osobnych stolikach, a część nominowanych z zagranicy była obecna za pośrednictwem starannych live streamów. Oscary 2021 na swoich właścicieli czekały na stoliku obok mikrofonu – zrezygnowano z bezpośredniego wręczania statuetek.

Oprócz pandemicznych procedur, w oczy rzucało się karkołomne tempo rozdawania nagród, co miało skrócić galę do minimum. Choć jest to zrozumiałe w świetle pandemii i nieustannych narzekań na długość gali, trudno oprzeć się wrażeniu, że równie dobrze wyniki można było opublikować Oscary 2021 na stronie internetowej Akademii. Choć położono nacisk na przedstawienie nominowanych (zwłaszcza tych mniej rozpoznawalnych) i nie ograniczano laureatom czasu na wygłoszenie mowy, ceremonia miała wyrazistość tektury. Podczas przemówień nieco ciekawiej wybrzmiała mowa Chloé Zhao odbierającej nagrodę za najlepszą reżyserię i Tylera Perry’ego nagrodzonego statuetką za działalność humanitarną. Uwagę przykuł też Thomas Vinterberg dedykujący swojego Oscara tragicznie zmarłej córce i Frances McDormand, emocjonalna na swój szorstki sposób.

Co zatem z kwestią najważniejszą, czyli nagrodzonymi filmami? Oscary 2021 były dziwną mieszanką werdyktów przewidywalnych i nie do końca zrozumiałych. Trzy statuetki zdobył faworyt sezonu, czyli „Nomadland” – wchodząca w dialog z klasycznym kinem drogi opowieść o współczesnych amerykańskich nomadach. Jako najlepszy film nieanglojęzyczny, zgodnie z przewidywaniami, docenione zostało duńskie „Na rauszu”. Traktujący o Czarnych Panterach dramat „Judas and the Black Messiah” zdobył 2 nagrody, podobnie jak muzyczna „Ma Rainey: Matka bluesa”, animowane „Co w duszy gra”, portretujący niesłyszących „Sound of Metal”,  składający hołd klasycznemu kinu hollywoodzkiemu „Mank” i kameralny „Ojciec”.
Pewnym zaskoczeniem był czwarty Oscar dla Frances McDormand oraz Oscar za montaż dla „Sound of Metal”. Nic jednak nie przebije szoku związanego z nagrodą dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Choć z żelazną pewnością typowano zmarłego niedawno Chadwicka Bosemana („Judas and the Black Messiah”) nieoczekiwanie nagrodę otrzymał Anthony Hopkins za rolę w „Ojcu”. O skali zaskoczenia może świadczyć fakt, że Hopkinsa nawet nie było na gali, a dla bardziej wzruszającego efektu nagrodę dla najlepszego aktora przesunięto na sam koniec ceremonii.

Po latach oskarżeń o zachowawczość i brak zróżnicowania, 93. gala wręczenia Oscarów wyraźnie starała się przełamać tę tendencję. Wśród nominowanych znalazło się wiele kameralnych filmów skoncentrowanych na społecznych problemach i użyczających pola marginalizowanym grupom. Oscary 2021 zapewniły więcej przestrzeni czarnoskórym twórcom, kobietom oraz filmowcom z zagranicy. Tematyka walki o prawa obywatelskie, niepełnosprawności, wykorzystania seksualnego, kryzysu ekonomicznego prawdopodobnie nigdy nie zarysowała się tak wyraźnie, spychając na drugi plan eskapistyczne blockbustery. Oczywiście, w dużym stopniu odpowiedzialna jest za to pandemia, która zmusiła dystrybutorów do przesunięcia zaplanowanych na ten sezon wielkich premier. I trudno nad tym ubolewać – więcej opowieści, a mniej widowiska powinno wyjść hollywoodzkiemu kinu na zdrowie.

SCENARIUSZ ORYGINALNY

Emerald Fennell „Obiecująca. Młoda. Kobieta.”

SCENARIUSZ ADAPTOWANY

Christopher Hampton, Florian Zeller „Ojciec”

FILM MIĘDZYNARODOWY

„Na rauszu” Thomas Vinterberg

AKTOR DRUGOPLANOWY

Daniel Kaluuya „Judas and the Black Messiah”

CHARAKTERYZACJA I FRYZURY

Sergio Lopez-Rivera, Mia Neal, Jamika Wilson, „Ma Rainey: Matka bluesa”

KOSTIUMY

Ann Roth „Ma Rainey: Matka bluesa”

REŻYSERIA

Chloé Zhao „Nomadland ”

DŹWIĘK

Nicolas Becker, Jaime Baksht, Michellee Couttolenc, Carlos Cortés, Phillip Bladh „Sound of Metal”

KRÓTKOMETRAŻOWY FILM AKTORSKI

Travon Free, Martin Desmond Roe „Dwóch nieznajomych”

KRÓTKOMETRAŻOWY FILM ANIMOWANY

Will McCormack, Michael Govier „Jakby coś, kocham was ”

FILM ANIMOWANY

Pete Docter, Dana Murray „Co w duszy gra”

KRÓTKOMETRAŻOWY FILM DOKUMENTALNY

Anthony Giacchino, Alice Doyard „Colette ”

PEŁNOMETRAŻOWY FILM DOKUMENTALNY

Pippa Ehrlich, James Reed, Craig Foster „Czego nauczyła mnie ośmiornica”

EFEKTY SPECJALNE

Andrew Jackson, David Lee, Andrew Lockley, Scott Fisher „Tenet”

AKTORKA DRUGOPLANOWA

Yuh-Jung Youn „Minari ”

SCENOGRAFIA

Donald Graham Burt, Jan Pascale „Mank”

ZDJĘCIA

Erik Messerschmidt „Mank ”

MONTAŻ

Mikkel E. G. Nielsen „Sound of Metal ”

MUZYKA ORYGINALNA

Trent Reznor, Atticus Ross, Jon Batiste „Co w duszy gra”

PIOSENKA

„Fight For You” (muzyka: H.E.R. & Dernst Emile II; tekst: H.E.R. & Tiara Thomas) „Judas and the Black Messiah”

NAJLEPSZY FILM

„Nomadland” Chloé Zhao

AKTORKA PIERWSZOPLANOWA

Frances McDormand „Nomadland”

AKTOR  PIERWSZOPLANOWY

Anthony Hopkins „Ojciec”

Polecamy również