English
Gejsze to mistrzynie azjatyckich ceremonii. To niezwykle stary zawód, który mimo, że coraz rzadziej spotykany króluje w pamięci bardzo wielu Japończyków. Co wyróżnia gejsze? Co sprawia, że tak wiele się o nich mówi?
Spis treści:
Gejsze
„Gejsze l.mn.” Określenie to, w stosunku do kobiet, pojawiło się w 1750 roku. Wcześniej w rolę gejsz wcielali się mężczyźni, będący czymś w rodzaju błaznów. Dostarczali rozrywki osobom odwiedzającym domy publiczne. Z czasem zadania te zaczęły spełniać kobiety, które później pracowały wyłącznie jako tancerki, choć zdarzało się, że niektóre decydowały się na prostytucję.
Nie tylko stąd jednak wywodzi się mylny wizerunek gejsz. Amerykanie okupujący Japonię po drugiej wojnie światowej korzystali z usług japońskich prostytutek (tzw. geisha girls), które często stylizowały się na gejsze, nieobecne tam w owym czasie. Pomimo takiej przeszłości w japońskiej kulturze gejsze to artystki, tancerki, śpiewaczki, to kobiece uosobienie perfekcji i femme fatale. To kobiety obdarzone niezwykłym czarem i charyzmą.
Polecamy również: Kobieta w Japonii- być kobietą w oriencie
Miasta kwiatów
Obecnie prawdziwe gejsze można spotkać wyłącznie w małych enklawach, zwanych miastami kwiatów. Najbardziej prestiżową z nich jest Gion, która jest dzielnicą dawnej stolicy Japonii – Kioto. Kilka znajduje się również w Tokio. Z roku na rok ich ubywa, tak samo jak i coraz rzadziej można spotkać gejsze. Modernizacja Japonii w latach 60. i 70. XX wieku była początkiem końca ich kultury. Na miejscu dawnych restauracji i herbaciarni, gdzie odbywały się przyjęcia w ich towarzystwie, powstały bary z hostessami oraz domy publiczne. Atrakcyjne turystycznie miejsca oferują usługi prostytutek przebranych za gejsze. W Japonii funkcjonują również firmy, które zapewniają stylizację upodabniającą swoje klientki do „motyli nocy”. W tym przebraniu można wyjść na miasto lub zrobić sobie sesję zdjęciową.
Na straży tradycji
Tradycyjne szkoły gejsz istnieją nadal, choć działają nieco inaczej. Szkoły te musiały rozluźnić rygorystyczne zasady, w przeciwnym razie nie miałyby wystarczającej liczby uczennic. By być w zawodzie gejsze muszą mieć ukończone szkolenie, podczas którego dziewczęta uczą się tańca, śpiewu, układania kwiatów, grania na shamisenie (tradycyjnym japońskim instrumencie strunowym) oraz szkolą się w ceremonii parzenia herbaty. Oprócz tego uczą się różnych gier i zabaw. Muszą także umieć prowadzić inteligentne rozmowy na wszelkie możliwe tematy. Rozpoczynają zajęcia wcześnie rano, a po południu uczestniczą ze swoimi starszymi koleżankami w przyjęciach. Odbywają się one w tradycyjnych japońskich herbaciarniach, tak zwanych ochaya, których gośćmi są wyłącznie mężczyźni.
W japońskiej kulturze spędzanie czasu z gejszami, nawet gdy jest się żonatym, nie jest niczym niewłaściwym. Rozrywka ta jednak jest elitarna i niezwykle kosztowna oraz wymaga zaproszenia. Obcokrajowcy nie mają wstępu do ochaya, chyba że są to ważne osobistości. Standardowe przyjęcie w herbaciarni trwa około trzech godzin. Otwiera je poczęstunek z sake, japońskiego wina ryżowego. Później mają miejsce występy artystyczne, czasami także zdarza się, że gejsze zostają na wspólny posiłek. Gejsze nie jedzą w trakcie przyjęć, oczekuje się jednak od nich by spożywały alkohol razem z klientami. Ich zadaniem jest dostarczyć klientom rozrywki, zapomnienia i sprawić, by w ich towarzystwie goście poczuli się niezwykli.
Od maiko do geiko
Uczestniczą zwykle w kilku przyjęciach w ciągu jednej nocy. Wracają do domu około drugiej nad ranem, po czym początkujące gejsze, tak zwane maiko, rano znowu zaczynają zajęcia. Dawniej przyuczanie do zawodu gejszy rozpoczynało się kiedy dziewczynka miała 6 lat, 6 miesięcy i 6 dni, a kończyło w jej 16 urodziny. Wtedy maiko zdawała egzamin na prawdziwą gejszę – geiko. Obecnie do szkół dla gejsz, zwanych okiya, przyjmowane są nawet kilkunastoletnie dziewczęta, które pozostają maiko przez 5 lat. Po osiągnięciu statusu geiko mogą wyprowadzić się z okiya i stać się niezależne finansowo, a także założyć rodzinę. Dawniej zgodnie z niepisanym prawem gejsze wiodły przeważnie samotne życie.
Zewnętrzny luksus
Maiko ubiera się bardziej strojnie i kolorowo i w przeciwieństwie do geiko nosi dużo ozdób we włosach. Gejsze wykonują niezwykle charakterystyczne makijaże. Twarz i szyja są malowane na biało. Kimono na karku jest lekko wywinięte i odsunięte do tyłu, by pobudzać męską wyobraźnię. Jego konstrukcja ukrywa naturalne kobiece krągłości, dzięki czemu sylwetka staje się całkowicie prosta.
Poruszanie się w kimonie jest bardzo niewygodne. Pozwala ono tylko na drobne kroki. Nie da się go założyć samemu. To skomplikowane i wymagające siły fizycznej zadanie wykonują głównie mężczyźni. Tradycyjny pas do kimona, zwany obi, jest bardzo długii wiąże się go inaczej u maiko i geiko. Jedwabne, ręcznie malowane kimono kosztuje od 10 do 50 tys. dolarów. Gejsze potrzebują ich przynajmniej 10 na wszystkie pory roku oraz poszczególne święta.
Japońskie celebrytki
Dzisiaj bycie gejszą porównywane jest do sytuacji celebrytek na Zachodzie. To elitarny zawód, a gejsze są w swoim otoczeniu sławne. Takie życie wymaga jednak poświęceń. Geiko mają tylko dwa dni wolne w miesiącu. Dla gejsz nie ma określonego wieku przejścia na emeryturę. Najstarsza żyjąca geiko ma 94 lata. Choć dla niektórych pań bycie gejszą jest wciąż bardziej atrakcyjne niż praca w biurze, ich przyszłość jest obecnie niepewna. Dlatego w Japonii robią wszystko by ta tradycja przetrwała kolejne stulecia.
